حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی چهره نام آشنای قرآنی که همه او را به نام «معلم خوب قرآن» می شناسند، از جمله شخصیت هایی می باشد که در میان اقشار مختلف جامعه دارای محبوبیت خاصی است و همگان به او به دیده علاقه و احترام می نگرند.

این روحانی وارسته و خوش فکر، گام های بزرگی برای تربیت قرآنی نسل جوان برداشته و در عین سادگی زبان توانسته است، ژرف ترین مفاهیم قرآنی و دینی را به نسل جوان بیاموزد.
برنامه «درس هایی از قرآن» که با سخنرانی ایشان سال های متمادی از صدای و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش می شود همچنان یکی از برنامه های جذاب صدا و سیما می باشد به نحوی که به گفته یکی از مسئولان فرهنگی صدا و سیما این برنامه رکورددار طولانی ترین و جذاب ترین برنامه آموزشی تلویزیونی در سطح دنیا می باشد.
مطالب زیر متن یکی از سخنرانی های ایشان در این برنامه می باشد که در اسفند ماه سال 1386 و با موضوع «جریان مباهله» ایراد گردیده است:

شیوه پیامبران، در دعوت مردم به سوی خدا
پیغمبر که می آید، اول باید معجزه نشان بدهد. چون می آید می گوید: من از طرف خدا هستم. مردم به او می گویند: خوب! تو اگر از طرف خدا هستی یک کار خدایی بکن. اگر کسی آمد و گفت: من پرش دارم. می گویی: خوب! بپر ببینیم. اگر گفت: پول دارم. بگو: ببینم دسته چکت کجاست؟ گفت: من راننده هستم. می گوییم: بلند شو بیا پشت فرمان بنشین ببینیم چه می کنی؟ می آید می گوید: من به یک قدرت الهی بند هستم. می گوید: خوب! یک کار خدایی باید انجام دهی که از دست بشر خارج باشد. معجزه! منطق هم باید داشته باشی که حرف منطقی باشد. بلوف نزنی. دروغ نباشد. مبالغه نباشد. حرف منطقی و معجزه! اما یک عده هستند، با این آچارها پیچشان باز نمی شود. لجباز هستند. می گوید: به آدم های لجباز بگو: بیا به هم نفرین کنیم. شما به جان ما نفرین کن. من هم به جان شما نفرین می کنم. هر نفرینی، هرکس با نفرین نابود شد، پیداست نفرین کننده حق است. نفرین شده باطل است. این را می گویند: ابتهال! آیه می گوید: «ثُمَّ نَبْتَهِل» ابتهال یعنی بیا به هم نفرین کنیم، ببینیم چه کسی حق است؟ خوب! این ماجرایی دارد که من ماجرایش را برای اینکه تاریخ است و یک خرده هم دقیق بخوانم از رو می خوانم. ابتهال یعنی باز کردن دست تا آرنج برای دعا! آدم دست ها را برای دعا بالا کند و توجه و تضرع دو گروه، دو گروه مخالف که هردو به هم نفرین می کنند. هر نفرینی گیرا شد، پیداست او حق است.
دیدگاه اهل سنت درباره آیه مباهله
این که می گویم، حدود شصت نفر از بزرگان اهل سنت هم این را گفتند. یعنی سنی قبول دارد. شیعه قبول دارد و پنجاه و یک نفر از صحابه نقل کردند. الآن تفسیرهایی که هست، تفسیرهای سنت، تفسیر فخر رازی، تفسیر کبیر، آلوسی، مراغی، کامل ابن اثیر، مستدرک حاکم، مسند امام احمد حنبل، روح البیان، المنار، ابن کثیر، این دیگر شیعه و سنی ندارد. شیعه ها هم که همه.. . ماجرا این است.
سال دهم هجری یعنی تقریباً سال آخر عمر پیغمبر، چون پیغمبر 53 سالش بود هجرت کرد. 10 سال هم مدینه بود. شد شصت و سه سالگی! سال آخر. پیغمبر در آخرین سال عمرشان افرادی را به نجران فرستادند که از بلاد یمن است برای تبلیغ، یعنی اعزام مبلغ داشتند. پیغمبر ما نامه های زیادی به افراد می نوشت. نامه های پیغمبر.. . خدا آیت الله احمدی میانه ای را رحمت کند. کتابی به نام «مکاتیب الرسول» دارد. یعنی نامه هایی که پیغمبر به اطراف می نوشت. هیئت هایی اعزام می کرد. گروه هایی برای تبلیغ می فرستاد. یعنی اعزام مبلغ داشت. نامه داشت. سال آخر عمرشان، یک گروهی را، هیئتی را، برای نجران فرستادند، که از منطقه ی شهرهای کشور یمن است. مسیحی ها هم یک گروهی را به مدینه فرستادند، که ببینند ماجرا چیست؟ گفتگوها و صحبت شد و آیه نازل شد که پیغمبر بگو: بیا این رقمی انجام بدهیم. «فَمَنْ حَاجَّک» «حَاجَّ» یعنی محاجّة! «محاجّة» یعنی جر و بحث! چانه زدن! یکی تو بگو یکی من! «فَمَنْ» کسی که، «حَاجَّک» یعنی با تو محاجه می کند.
شیوه جدال با مخالفان
اصلاً در محاجه و جدال اگر دیدی طرف لجبازی می کند، رهایش کن. «دَعَ الْمِرَاءَ وَ إِنْ کنت مُحِقّاً» (شرح نهج البلاغه/ج10/ص139) اگر دیدی طرف دارد پرچانگی می کند، بگو: حق با تو است. حق با تو است. خداحافظ! کش نده! در حج به خصوص گفته اند: «فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِی الْحَجِّ» (بقره/197) در حج جدال نکنید. در قرآن داریم که موعظه اگر می کنید، موعظه نیکو باشد. اما جدال احسن باشد. قرآن می فرماید: با دیگران که بحث می کنی، «وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ» موعظه ی حسنه. حسنه نیکو! «وَجادِلْهُم » با این ها جدال کن. «بِالَّتی هِیَ أَحْسَن » (نحل/125) موعظه را گفته: حسن! جدال را گفته: احسن! می دانید چرا؟ چون موعظه با خودی هاست. با خودی ها که حرف می زنی، نیکو حرف بزن. با بیگانه که حرف می زنی، نه نیکو حرف بزن. خیلی خیلی نیکو حرف بزن. «احسن» یعنی.. . احسن قوی تر است یا حسن؟! (پاسخ حضار) احسن! می گوید: با خودی ها خوب حرف بزن. با بیگانه ها خوب، خوب، خوب، خوب، خوب حرف بزن. چرا؟ برای اینکه او بیگانه است. مثل آدمی که خودی ها را پتوی کهنه رویش می اندازد. مهمان ها را پتوی نو! اگر مهمان داشت گاهی از پهلوی زن و بچه اش هم غذا را برمی دارد و به مهمان می دهد. چون او غریبه است. چون جدال برای بیگانه است. ولذا خیلی.. . مثل خانم هایی که سکنجبین می پزند. وقتی می بینند ترش است، شکرش را زیاد می کنند. چون طرف ترش است، می گوید: شما شکرش را.. . پس موعظه حسن! جدال احسن! «فَمَنْ حَاجَّک» این جمله را هم بد نیست دو تا کلمه حفظ کنیم. این حدیث های دو کلمه ای را حفظ کنیم. «دَعَ الْمِرَاءَ» «مراء» یعنی چانه زدن! ول کن. «وَ إِنْ کنت مُحِقّاً» اگرچه «کنت محقا» گرچه حق با تو است. اگر حق با تو است، خیلی چانه نزن. یعنی وقتت صرف چانه نکن. «فَمَنْ حَاجَّک» پیغمبر اگر دارند با تو چانه می زنند «فیه» در قرآن در راه تو! «مِنْ بَعْدِ ما جاءَک مِنَ الْعِلْم» بعد از آنکه «جاء» جاء یعنی چه؟ بگویید: (پاسخ حضار) «جائک» آمد نزد تو «من العلم» بعد از آن که علم نزد تو هست، با اینکه علم نزد تو است ولی باز هم این ها چانه می زنند. «فَمَنْ حَاجَّک فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ» اگر دیدی این ها پرچانگی می کنند، به آنها بگو: «تعالوا» بیایید. «نَدْعُ أَبْناءَنا» ما بچه هایمان را دعوت می کنیم. شما هم بچه هایتان را دعوت کنید. «أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکم » ما بچه هایمان را می خواهیم. شما هم بچه هایتان را بخواهید. «نِساءَنا وَ نِساءَکم » ما خانممان را دعوت کنیم. شما هم خانمت را دعوت کن. «أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکم » ما جان خودمان را احضار می کنیم. شما هم جان خودتان را احضار کنید. «ثُمَّ نَبْتَهِل » به هم نفرین کنیم. هر نفرینی گیرا شد معلوم می شود که چه کسی حق است. به اینجا که کشیده شد.
این قصه برای چه زمانی بود؟ این 24 یا 25 ماه ذی الحجه است. همین ایامی که چند روز به محرم مانده است. پنج شش روز به محرم واقع شد. محلش بیرون مدینه بود. تقریباً دو کیلومتری مسجد النبی که الآن دیگر شهر توسعه پیدا کرده است. الآن هم اسمش هست مسجد الاجابة! الآن هم تابلو که هست در مدینه خدا قسمتتان کند، مسجد الاجابة یعنی مسجدی که اینجا دعا مستجاب می شد. یعنی برای دعا رفتند. خوب! این مسئله در رابطه با مسیحی ها بود، ولی در المیزان داریم که پیغمبر با یهودی ها هم این کار را کرد. اصولاً مباهله برای زمان خاصی نیست. انسان می تواند بگوید: آقا برویم مباهله کنیم. شما اگر زیر بار نمی روید، من یک نفرین به تو می کنم. تو هم یک نفرین به ما، هر نفرین مستجاب شد، معلوم می شود که نفرین کننده حق است. نفرین شده باطل است. بیایید با نفرین حرف آخر را بزنیم.
جایگاه لعن و نفرین در قرآن
چون راه اول راه نفرین نیست. راه اول منطق است. استدلال است. راه اول معجزه است. اگر کسی با استدلال و برهان و معجزه پیچش باز نشد، این دیگر آن طبقه آخری نفرین است. حضرت نوح آخر عمرش نفرین کرد. گفت: «لا تَذَرْ عَلَی الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرینَ دَیَّاراً» (نوح/26) خدا یکی از این ها را باقی نمی گذارد. چرا؟ به خاطر اینکه من دیگر شبانه روز این ها را خواندم و این ها گوش ندادند. دیگر من خسته شدم. «وَ قالَ نُوح » حضرت نوح گفت. «رَبِّ» خدایا «إِنَّهُمْ عَصَوْنی » این ها من را معصیت کردند. «وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ یَزِدْهُ مالُهُ وَ وَلَدُهُ إِلاَّ خَساراً» (نوح/21) دنبال پولدارها می روند. «وَ مَکرُوا مَکراً کبَّاراً» (نوح/22) دائماً مکر و حیله می کنند و با هم شعار می دهند. می گویند: «لا تَذَرُنَّ آلِهَتَکم » (نوح/23) توجه! توجه! دست از بت ها برندارید. گوش به حرف این و آن ندهید. «وَ أَضَلُّوا کثیرا» (مائده/77) مردم را گمراه کردند. خدایا «لا تَذَرْ عَلَی الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرینَ دَیَّاراً» خدایا یکی از این ها را روی کره ی زمین باقی نگذار. «إِنَّک إِنْ تَذَرْهُم » خدایا اگر این ها را روی کره ی زمین باقی بگذاری، «یُضِلُّوا عِبادَک » نسل و آینده را هم گمراه می کنند. «وَ لا یَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً کفَّاراً» (نوح/27) زاد و ولد نمی کنند جز کافر و فاجر! یعنی این ها به قدری بد هستند که دیگر نسلشان هم خوب شو نیست. یعنی خاک باغچه طوری است که هر درختی بکاری کرمو است. این خاک باغچه را باید عوض کرد. پس ببینید ما نفرین هم داریم. منتهی بعد از 950 سال حضرت نوح نفرین کرد. ساعت اول.. . آخر بعضی وقت ها به خصوص مادرها، الهی.. . بشوی! خوب! مگر چه شد؟ استکان ها شکست. ای بابا! سر یک چیز جزئی، می گوید: انشاالله تکه تکه شوی. جنازه ات را برای من بیاورند. البته حالا من این هایی را که می گویم، تازگی نشنیدم. بچه بودم در کاشان از بعضی زن ها شنیدم. چنین سر چیز جزئی پرپر بشوی. تکه تکه شوی. که چه؟ حالا! «فَمَنْ حَاجَّک » اما اگر کسی محاجه کرد با تو، یعنی دارد چانه می زند. «مِنْ بَعْدِ ما جاءَک مِنَ الْعِلْمِ» با اینکه نزد تو علم است و تو علمت را به این ها منتقل کردی. یعنی این ها فهمیدند. آخر یک آیه در قرآن داریم که می گوید: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُم » (نمل/14) این ها می گویند: نه! اما در دلشان می گویند: آره! ببین! مردم سادگی را دوست دارند. ولذا افراد اسراف کار افرادی که تجملات و ولخرج هستند، خودشان تشییع جنازه ی یک آیت الله که می آیند، می گویند: این آیت الله آدم زاهدی بود. یعنی خودش اشرافی زندگی می کند. اما سادگی را دوست دارد. آدم های هرزه صبح تا شب، هرزه حرف می زنند. هرزه نگاه می کنند. نگاه بد به ناموس مردم می کنند. اما وقتی می خواهد داماد شود، به مادرش می گوید: مادرجان ببین! یک دختر پاک! سر تا پایش ناپاک است. چشمش ناپاک است. دستش ناپاک است. با اینکه همه ی وجودش ناپاک است، اما باز هم می گوید: یک دختر پاک! پاکی را دوست دارند.
همراهی اهل بیت علیهم السلام با پیامبر
«فمن حاجک» کسی که با تو محاجه می کند، بعد از آن که «جائک من العلم» «فقل» بگو «تعالی» بیایید «ندعوا» بچه مان را می خواهیم. خانممان را می خواهیم. جان خودمان هم می آوریم. شما هم بچه تان را بیاورید. خانمتان را بیاورید. جانتان را بیاورید. نفرین کنید. این ها گفتند: باشد. مشورت می کنیم. مشورت کردند. رییس مسیحی ها گفت: ببینید، اگر با تمبک و دایره و دسته و بوق و کرنا آمد، خبری نیست. اما اگر دیدید با چند نفر از خودی ها آمد، بترسید. دیدند بله پیغمبر، زهرا(س) را آورده «نسائنا»، علی را آورده «انفسنا» دو تا بچه اش را هم آورده است. حسن و حسین! رییس مسیحی ها یک نگاهی کرد و گفت: این قیافه هایی که من می بینم، نفرین کنند. دنیا زیر و رو می شود. اصلاً عقب نشینی کنید و هرچه می گویند، بگویید: قبول است. فوری این ها زدند گاراژ! گفتند: نه! نه! هرچه می خواهید بگویید. حالا از این آیه چه استفاده ای می کنید. نکاتی که از این آیه استفاده می کنیم خدمتتان بگویم.
1- اگر انسان هدف داشته باشد و ایمان به هدفش داشته باشد، حاضر است که خودش را و بستگانش را در معرض خطر قرار بدهد. یک کسی نزد من آمد و گفت: حاج آقا! فلانی بسیار آدم فقیری است. واقعاً نان شب برایش واجب است. اینقدر از فقر این گفت،... گفتم: غرض! گفت: یک پولی بده! گفتم: خیلی خوب! تو ده تومان بده. من هم صد تومان می دهم. یکباره وا رفت. گفتم: ببین پس می خواهی پول از من بگیری، می گویی: فقیر است. خوب اگر فقیر است تو هم کمک کن. من نگفتم: تو به اندازه ی من! هرچه حقوق من است. من حقوقم 5 برابر تو است، تو یک برابر بده. دو برابر است. تو یک برابر بده. آدمی که راست می گوید باید خودش هم حاضر باشد. این یک مورد بود. قرآن به بعضی ها می گوید: «أُولئِک هُمُ الصَّادِقُونَ» (حجرات/15) این راست می گوید.
صداقت در گفتار و عمل، نشانه ایمان پایدار
ما راست نمی گوییم. بنده خودم که اینجا نشستم، در صداقت خودم تردید پیدا کردم. برای اینکه دیدم وقتی با مردم حرف می زنم، حواسم جمع است. وقتی با خدا حرف می زنم حواسم پرت می شود. چرا با خلق حواست جمع است. اما با خالق حواست پرت است؟ برای اینکه با خلق شهرت درونش است. نانی، نامی، پستی، پلویی، پولی، عزتی، با خلق هست. چرا وقتی ما درس می دهیم، سر درس آخرین دقت ها و تحقیقاتمان را انجام می دهیم. ولی وقتی با خدا حرف می زنیم «غیر الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لاَ الضَّالِّینَ» (فاتحه/7) بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله رب العالمین.... چرا؟ او پایان نامه ی دکترا است. فوق لیسانس است. پایان نامه ی من است. می خواهم از آن نان بخورم. می خواهم.. . ما با خدا صاف نیستیم. اصلاً یک الله اکبر صادقانه چند نفر هستیم که یک الله اکبر صادقانه در کل هفتاد سال گفته ایم؟ یعنی هفتاد سال، هشتاد سال از عمرمان می رود. یک مرتبه بگوییم: الله اکبر! تو بزرگی! بزرگ تر از بازاری! یعنی بازار را می بندم برای نماز! بزرگ تر از رشوه هستی. تو رشوه را قبول نداری. من هم نمی گیرم. پولش سنگین است باشد، الله اکبر! یک الله اکبر صادقانه! یعنی وقتی می گوییم: خدا بزرگ تر است، عصبانی شدیم می خواهم لهش کنم. الله اکبر! خدا بزرگ تر است. الهی شکر! یک الله اکبر صادقانه! آدم اگر صادق باشد، جان خودش را وسط می گذارد. پیغمبر وقتی می خواهد نفرین کند، می گوید: زن و بچه ی خودم را می آورم.
آخرین برگ برنده، دعا است. «فقل تعالوا»
فرزند دختری هم مثل فرزند پسری، نوه ی انسان است. آخر بعضی ها درباره ی امام حسن و امام حسین می گویند: این ها بچه های علی(ع) هستند. بچه های پیغمبر که نیستند. می گوییم: بابا! متن قرآن است. «ابنائنا ابنائکم» پیغمبر گفت: بچه مان را می آوریم. بچه هم آورد چه کسی را آورد؟ حسن و حسین را آورد. یعنی نوه ی دختری هم مثل نوه ی پسری است.
حضور زنان در صحنه های دفاع از پیامبران
زن و مرد در صحنه های مختلف کنار هم هستند. اصلاً بعضی وقت ها نقش زن بیش از مرد بوده است. حضرت موسی را پنج زن نجات داد. فرعون تصمیم گرفته بود، هرزنی پسر زایید، بکشد. چون به او گفته بودند امسال یک خانمی یک پسری می زاید که کاخ تو را زیر و رو می کند. گفت: تمام زن هایی که پسر زاییدند، بچه شان باید سر بریده شود. مادر موسی، موسی را زایید. وحشت کرد. خدا « وَ أَوْحَیْنَا إِلی أُمّ مُوسی» (قصص/7) وحی کرد که شیرش بده. در جعبه بگذار و در دریا بیانداز. این یک مادر موسی.. . «وَ قَالَتْ لِأُخْتِهِ قُصِّیهِ» (قصص/11) به خواهرش گفت: عقب رودخانه برو و ببین که سرنوشت این چه شد؟ منتهی جیغ نزنی. خیلی آرام برو. مثل وزارت اطلاعات طوری حرکت کن که امروزی ها چه می گویند؟ می گویند: نسوزد. سوژه نسوزد. «وَ قَالَتْ لِأُخْتِهِ» خواهر موسی عقب رودخانه رفت و دید که فرعون کنار رودخانه نشسته است. جعبه را گرفت و دید یک نوزاد است. گفت: خیلی خوب! ما بنا بود که هرپسری را بکشیم. این هم یک پسر است. زن فرعون دوید و گفت: بابا این را معلوم نیست که چه کسی زاییده است؟ این را آب آورده است. ما هم که بچه دار نمی شویم. این بچه، بچه ی ما باشد. هیچی! با یک نهی از منکر رای فرعون را زد. این هم زن سوم. زن اول زایید و شیرش داد و در دریا انداخت. زن دوم دنبال رودخانه رفت تا ببیند چه می شود؟ زن سوم زن فرعون بود که جلوی کشتن را گرفت. خوب! حالا بچه شیر می خواهد. هر دایه ای را آوردند، سینه ی دایه را نمی مکید. می دانید چرا؟ برای اینکه قرآن می گوید: «وَ أَوْحَیْنَا إِلی أُمّ مُوسی أَنْ أَرْضِعِیهِ» (قصص/7) گفتیم: شیرش بده. کسی که شیر مادر را بخورد، دیگر شیر غیر مادر را دهان نمی کند.
ما هنوز شیر اسلام را نخورده ایم. اگر ما شیر اسلام را بمکیم و بخوریم. اصلاً مکتب های شرقی و غربی و قانون ها و بین الملل پهلوی ما مزه نمی کند. این ها که هرساعتی بغل یک بین الملل تاب می خورند، این ها شیر اسلام را نخوردند. ما اگر شیر قرآن را بچشیم، دیگر کتاب دیگری پهلوی ما مزه نمی کند. من ادعا نمی کنم که شیر قرآن را مکیدم. می توانم بگویم: یک میلیاردم از یک قطره، یک خرده، یک ذره، قرآن را چشیدم. یک ذره ای به اندازه ی یک سر سوزن! به همین مقداری که با قرآن آشنا شدم، هر کتابی می خوانم پهلویم مزه نمی کند. کتاب هایی که مثلاً چند هزار ساعت رویش تحقیق شده است. می خوانم می گویم: بهترش در قرآن هست. این پهلوی این چیزی نیست. این مهم است. این منتهی چون.. . بهترش در قرآن هست. یعنی اگر کسی شیرینی یزد را بخورد، دیگر این شیرینی های بلژیکی و مکزیکی و این ها را می خورد می گوید: این ها چه است؟ باقلوای یزد بهتر است. غذاهای سنتی را کسی بخورد، تازه بعد از همه ی غذاهای رنگارنگ.. . باز حالا تابلو زدند دیزی سنتی! یعنی باز رفتند سراغ گوشت گوسفند و آبگوشت های محلی!
مادر موسی، خواهر موسی، زن فرعون، بعد زن خود موسی، دختر شعیب، که موسی بزرگ شد و داماد شد و این ها! یعنی در ماجرای موسی، مرد یکی بود و زن چهارتا! در کربلا زینب بود. در مکه هاجر کنار ابراهیم بود. در کنار پیغمبر خدیجه هم بود. یعنی زن و مرد در همه ی کارها دوش به دوش هم بودند. اینجا در نفرین هم گفت: خانم بیاور. جانمان را هم می آوریم. خانم زهرا بود. حالا زهرا یکی بود. چرا می گوید: «نساء»؟ در قرآن موارد زیادی است که یکی است ولی جمع می آورند. این در فرهنگ قرآن زیاد است.
توجه به کودکان و نوجوانان در مراسم مذهبی
در مجالس بچه ها را هم با خودتان ببرید. حدیث داریم که وقتی امام باقر(ع) می خواست دعا کند، به کوچولوها می گفت: بیایید. من دعا می کنم شما آمین بگویید. چون بچه بی گناه است. یعنی در دعاها بچه ها را هم شرکت بدهید. منتهی نه طولانی! طولانی نباشد. گاهی وقت ها ما یک کارهایی می کنیم، باید حساب بچه را هم بکنیم. مثلاً بچه های 7 ساله را به جمکران می آورند. «قَلْبِی مَحْجُوبٌ وَ نَفْسِی مَعْیُوبٌ» (بحارالانوار/ج84/ص339) دعای عارفان! گفتم: بابا این نفس ندارد. ولش کن برود بازی کند. (خنده ی حضار) یعنی گاهی وقت ها که می خواهیم بچه را تربیت کنیم ما اصلاً نمی فهمیم که چطور تربیت کنیم؟ فکر می کنیم اگر همه ی دعا را بخوانیم.. . دعا را که نگفته همه را بخوان. آن مقداری که حال داری بخوان. اگر می بینی مثلاً این دعای کمیل 40 دقیقه طول می کشد، یک ربعش را حال داری، یک ربعش را بخوان. قرآن از کسانی که با کسالت نماز می خوانند انتقاد می کند. می گوید: چرا این ها نمازشان با بی حالی است؟ نشاط در دعا یک ارزش است. حالا! در مجالس بچه ها را هم ببرید.
اهل بیت مستجاب الدعوة هستند. پیغمبر این ها را برد یعنی این ها مستجاب دعوه هستند. بعضی ها به ما می گویند: چرا شما می گویید: یا علی! یا حسین! یا زهرا! ما افتخار می کنیم که می گوییم. چون این ها مستجاب دعوه هستند. به این ها می گوییم: شما از خدا بخواهید تا دعای ما را مستجاب کند. ما این ها را خدا نمی دانیم. ما این ها را اولیای خدا می دانیم. به اولیای خدا می گوییم: ای اولیای خدا! حسین جان! یا ابوالفضل! به اولیای خدا می گوییم: شما چون مستجاب دعوه هستید، به چه دلیل مستجاب دعوه هستید؟ به دلیل این آیه! دیگر سنی و شیعه، وهابی و غیر وهابی ندارد. این آیه ی قرآن است و همه قبول دارند. پیغمبر بچه هایش را برد برای اینکه آمین بگویند. پس معلوم می شود که آمین اهل بیت در دعا اثر دارد. پس من هم به اهل بیت متوسل می شوم.
اگر مومن محکم بایستد، دشمن، چون باطل است عقب نشینی می کند. این ها جلو آمدند. مسیحی ها عقب نشینی کردند.
آن وقت چیز آخری که می توانیم بگوییم این است که اینجا پیغمبر گفت: «نسائنا» چه کسی را آورد؟ بگویید! حضرت زهرا! از بچه ها چه کسی را آورد؟ امام حسن مجتبی! گفت: «انفسنا» خودمان را بیاوریم. چه کسی را آورد؟ حضرت علی(ع)! معلوم می شود که علی بن ابی طالب جان پیغمبر است. دیگر بحثی نداریم.