نمی‏دانم کدام واژه را برای وصف تو بنویسم، که دور دست نگاهت را و ژرفای اندیشه ‏ات را تصویر کند؟

نمی‏دانم چه شعری بسرایم که بتواند زیبایی‏ های روحت را زمزمه کند؟

آن قدر بزرگ بودی که اقیانوس‏ها جرعه نوش عظمت تو بودند و کهکشان‏ها، خوشه‏ چین کرامتت.

حضورت، آیینه‏ ای بود سرشار از عشق و ایمان، که شور زندگی را منتشر می‏کرد و دست‏هایت، تکیه‏ گاه عدالت بود؛ عدالتی که با تو در خاک شد و قامتش، بی‏تو شکست و پایمال گشت.اما عجیب این‏که با همه بزرگی‏ات، ساده‏ تر از آب بودی و صمیمی‏ تر از باران و مهربان‏تر از آفتاب؛ آن قدر مهربان که یتیمکان کوفه از سر و کولت بالا می‏رفتند.

کوچه‏ های کوفه هنوز در انتظار گام‏ های تو می ‏سوزند. نخل‏ های آتش گرفته، دست‏های قنوتشان به آسمان بلند است، تا مگر باز آیی و یک بار دیگر رازهای مانده در دلت را با آنان بگویی.آن گاه که چندی، سهم خاکیان شده بودی، خاک، وسعت حجم نگاه تو را نداشت؛ زمین باورت نکرد تا این‏که در محراب عشق، به معشوق رسیدی و ما را با اندوهی سخت، وا گذاشتی.

هیچ دری به روی تو بسته نخواهد بود؛ بگشا تا بنیان کفر را از ریشه برکنی! دست در حلقه ‏های شرک بینداز؛ تا از بیخ و بن، ریشه‏ کن کنی حکومت بی‏دینی را. تو دست خدایی و «یداللّه‏ فوق ایدیهم». بازوانت، تکیه‏ گاه اسلام هستند. نهال نوپای اسلام، تکیه بر صلابت آسمانی دستان تو زده است که این چنین سر بر افلاک کشیده است. اسلام، ریشه در مردانگی تو دارد و مردانگی، آبشخور عشق است. توکل بر ذات حق کرده‏ای و چشم بر چشمان رسول اللّه‏ دوخته ‏ای فرمان الهی را.

ادامه مطلب...

برچسب‌ها: امام علی علیه السلامغدیریه